Ucieczki i wycieczki.

Tyle się dzieje w kocim świecie, że aż o niczym nie piszę. Relacjonować można tylko coś, co się choć trochę zakończyło – my zaś jesteśmy w fazie środka początku początku. Zanim przejdziemy do końca początku początku, pomiędzy wskazówki zegara a kocimi wąsami zmieścimy krótką, dziennikarską relację.

Skrzypek wyruszył w świat. Oswoiwszy mnie, pozbył się uwięzi, szelek, a na koniec i dwunogiego nadzorcy. Zajęło mu to mniej więcej rok – od szelek i wychodzenia na 15 minut, po podbój okolicznych lasków, krzaczków i kotków. Poszedł – i nie wrócił, a w każdym razie nie do mnie i nie wtedy. Wróciłem ja, do domu i bez kota. Bezkocie zapanowało na cały dzień, i dawno już tak długo i powolnie mi się nie pracowało. Pierwsza ucieczka, kot na gigancie a ja na etacie.

Wróciłem, wołałem, wypatrywałem. O reagowaniu na imię nie ma mowy; kot ma w życiu rzeczy ważniejsze niż imię, i tą rzeczą jest honor. Honorowo łazęgował więc gdzieś po górach i garażach, szkoląc się w przetrwaniu na bezludziu (bezwłaścicielu?). Jego pierwsza wyprawa trwała od 6 rano do 20 wieczorem; kot pozostał szykowny, średnio upasiony, zachował wszystkie części ciała i wrodzoną, filharmoniczną elegancję.

Po tej ucieczce-spacerze nastąpiły dalsze spacery-ucieczki. Nie wiedząc, czego kot chce, a czego potrzebuje, na wszelki wypadek daję mu jedno i drugie. Siedzę sam w domu, co jakiś czas wyglądam za okno i pilnuję piorunów. Otwieram gazetę, a tam stoi „nie tulmy, nie szlochajmy, nie pytajmy dziecka: będziesz tęsknić? Czas na mądre dawanie swobody”. No. Właśnie.